Καταρχάς, φαντασία! Ατμόσφαιρα «ουάου» αλλά χωρίς επιτήδευση. Χρώμα και λάμψη αλλά όχι «δήθεν». Δεύτερο συστατικό, η πατριδογευσία. Όχι πατριδολαγνεία όμως! Όχι εμμονές σε στανταράκια, τύπου λουκανικοπιτάκι! Υλικά μεσογείου με εμφάνιση ανοιχτόμυαλου global καλλιτέχνη. Γλυκά και αλμυρά που σε προσκαλούν, για ηλικίες 1-100, γιατί κι οι παππούδες έχουν δικαίωμα! Θέλουμε σιελόρροια που δεν θα προδοθεί από τη θρεπτικότητα. Εδέσματα-μπουκίτσες, με υφέρπουσες δόσεις θρέψης ενώ λιποθυμάς από τη γεύση. Μεταμφιεσμένοι πειρασμοί ισορροπημένης διατροφής. Μια διακριτική παλέτα ποικιλίας με προσωπικότητα και όχι ψευτοχλιδή. Έμφαση στα ποιοτικά υλικά και glamour με γαστρονομική υπεραξία.
Απορρίπτω τα must που δημιουργούν βαρετά στερεότυπα! Τα δικά μου must είναι έννοιες κι όχι συνταγούλες. Μια χαρά, δηλαδή, το φαινομενικά-πασέ-τυροπιτάκι, όταν, όμως, η γέμισή του σε γεμίζει από ποιότητα. Ναι σε λαχανικά και πρωτεΐνη κι ας μην σας παραπέμπουν σε finger food. Υπάρχουν έξυπνοι τρόποι να μεταλλάξεις τα καθιερωμένα. Να περάσεις από το politically correct της βάπτισης στο surprisingly correct! Στο Kids Cooking Club φέρνουμε τα πάνω-κάτω και, ξαφνικά, βλέπεις τα μικρά να «σφάζονται» για τη σαλάτα!
Παίζουμε το κρυφτό! Η θρέψη κρύβεται πίσω από το χρώμα και τον εντυπωσιασμό! Μεζεδάκια καθαρής πρωτεΐνης από κοτόπουλο, εύθραυστες τραγανές κρούστες αλλά, πληζ, ΟΧΙ λαδιού! Περίτεχνα σαντουΐτσάκια «φτωχά» σε ψωμί και πλούσια σε εμφάνιση και συστατικά. Καμουφλαρισμένα λαχανικά με λιχουδίστικη αμφίεση, mini ζυμωτά κουλούρια-δέλεαρ, bagel-αγκίστρι κομμένα στη μέση, στρατευμένα στην υπηρεσία της θρέψης ενώ «μοιάζουν» αμαρτωλά. Γιάμι burger σε μέγεθος νάνου για να μην εκτραπούμε διατροφικά. Ακόμα και τα dead foods μακαρόνια γίνονται επίκαιρα όταν είναι από φαγόπυρο ή ζέα ή όσπρια. Ναι, όσπρια στο μπουφέ της βάπτισης!
Το στοιχείο μου, όπως διαβάσατε ήδη! Κρύβω το γιαούρτι στις πιο ελκυστικές λιχουδιές. Όταν το χωνάκι βάφλας red velvet είναι κόκκινο όχι από χρώμα αλλά παντζάρι, ποιος αντιστέκεται; Η βάπτιση πρέπει να ενώσει την οικογένεια με γευστικά «νήματα». Οι μπουκίτσες γκρανόλας γίνονται οι κρίκοι να έρθουμε πιο κοντά. Γιατί να μοιραστούμε ξανά τη χιλιοφαγωμένη ζαχαρόπαστα; Όχι άλλες τούρτες-χρωματοπωλεία! Ασπάζομαι τη γιαπωνέζικη βερσιόν Sweet & Colorful από όσπρια, μπλε-μοβ βατόμουρο και αγαύη. Κεκάκια, εκλεράκια και ό,τι άλλο σε –άκια μου προκαλεί δυσανεξία. Προτιμώ τα παλαμ-άκια των παιδιών από το ελκυστικό έδεσμα που τρέφει σωστά.
Αν ξεκινούσα τώρα, θα έκανα Σχολή Μαγειρικής Γονέων αντί Παιδιών! Οι γονεις είναι που χρειάζονται εκπαίδευση. Και χρόνο με τα παιδιά τους! Αντί να τα «ξεπετούν» με άκυρες βλαβερές ετοιματζίδικες λιχουδιές, ας καθίσουν σπίτι να ανακατέψουν τα κουζινικά παρέα με τις ψυχές τους, να φτιάξουν χειροποίητα ευφάνταστα πιάτα, με δικά μας, τοπικά, φρέσκα υλικά της ελληνικής γης κι όχι πια copy-paste-internet συνταγές. Αλλά ίσως ζούμε στην εποχή που η γενιά των παιδιών μπορέσει να διδάξει τους μεγάλους που έχουν ξεστρατίσει. Τουλάχιστον, στη Σχολή μου, το ζω στην πράξη! Τα δικά μου τσιπς είναι από λαχανικά αλλά τα πιτσιρίκια γλείφονται! Να θυμάστε: Τα παιδιά ανταποκρίνονται στην αυθεντικότητα και την ποιότητα.
συνέντευξη στο Yes I do
Ιανουάριος 2019